Li staras sola sur bordo de la terpinto. Estas varme hodiaŭ. Li ne sukcesis ĉasakiri fokon jam de semajno. Lia korpo kun blankaj haroj, sur kampo sen neĝo, estas facile trovebla de ĉasotaj bestoj. Malsato daŭre turmentadis lin. Kaduka li jam estas. Li perdis rapidecon kaj viglecon.
Li pensas en sia nebula memoro, ke li delonge ne vidas samfigurulojn. Pasis multe da jaroj, de kiam lia panjo mortis. Pasis certaj jaroj, de kiam li forbatis la invadinton, kiu estis granda sed skeleta blanka samfigurulo.
Nun, proksime de lia nazo piediras mevo. Sed li rezignis kapti ĝin. Estas aĉe varme hodiaŭ. Li fleksis la krurojn kaj kuŝiĝis. Li rimarkis, ke li jam ne havas forton por reekstari.
En sia nebula vidkampo li rigardas nigran teron kaj bluan maron. Li ne vidis jam de jaroj blankan neĝon kaj glacikampon, kiuj tamen vidiĝas en lia karmemoro kun la panjo. La karmemoro de lia infanaĝo. Li rezignis plu rigardi, kaj fermis la okulojn. Li kuŝas senmove.
“Mortis la lasta sovaĝa polusa urso,” raportis gazetoj en la sekva tago.